Voorafgegaan door de ons omringende landen is kalfsvlees ook in Nederland aan een gestage opmars bezig. Mede dankzij de groothandels die het bijzondere, gezonde en duurzame product op allerlei manieren promoten. Langzaam maar zeker wordt ook de aarzelende consument over de streep getrokken. Wie in de jaren negentig het nieuws volgde, werd er vrijwel automatisch mee geconfronteerd: gruwelijke beelden van pasgeboren, zielig kijkende kalfjes, met de kop naar buiten en de rest van het lichaam opgesloten in erbarmelijke ruimtes die nauwelijks groter waren dan de arme diertjes zelf. Kleine houten of stalen hokken met nauwelijks bewegingsruimte, geen stro en al helemaal geen daglicht.
“Weet u het zeker? Het is niet te zuipen, dat is het smerigste bier op m’n kaart.” Die reactie van de ober had ik niet zien aankomen toen ik op het terras mijn bestelling deed. Het bier stond nog wel in het rijtje ‘Terras Toppers’ op de kaart. Eén van de twee biersommeliers waarmee ik op het terrasje was neergestreken had me juist aangeraden om het bier te proberen. “Dat is toch een kwestie van smaak”, proberen we nog. Maar de ober is onverbiddelijk. “Het is niks. Het bier begint lekker bitter, maar dan is het ineens weg. Er blijft niets over.” Het bier waar de man over spreekt is een session pale ale met 3,5% alcohol van een kleine Nederlandse brouwerij. Session ales zijn fris doordrinkbaar bieren, maar inderdaad niet met de body van een IPA. Je kunt een pils ook moeilijk verwijten dat hij niet naar een stout smaakt.
